Спачатку кіраўнік народнага літаратурнага аб’яднання «Роднае слова» Людміла Дзеружкова расказала пра горацкіх аўтараў, жыццё і творчаць якіх могуць служыць прыкладам мужнасці для падрастаючага пакалення. Вучні СШ № 1 г. Горкі пазнаёміліся з творамі ваенна-патрыятычнай тэматыкі горацкіх аўтараў: ветэрана Вялікай Айчыннай вайны Леаніда Самусенкі, вязня фашысцкіх канцлагераў Льва Васільева, членаў Саюза пісьменнікаў Беларусі Ніны Кавалёвай і Сяргея Кісялёва, а таксама паэта Сяргея Лоцманава. Прагучалі вершы «Звезда на земле», «Курган Славы», «Вокзалы», «В октябрьском лесу 41-го», «Дядя Миша» ў выкананні адзінаццацікласнікаў.

Далей выступіла член Саюза пісьменнікаў Беларусі Наталля Ніканчук. Яна расказала вучням, што абодва яе дзядулі ваявалі, адзін з іх загінуў вясной 1945-га ў Чэхаславакіі, зусім крыху не дажыўшы да перамогі; другі быў паранены ў першым баі і пасля мабілізаваны. У час яе юнацтва, адзначыла пісьменніца, яшчэ была магчымасць сустракацца з ветэранамі Вялікай Айчыннай вайны, жывымі сведкамі і ўдзельнікамі тых гераічных падзей. «Іх часта запрашалі ў школу альбо ў вясковы клуб, – успамінала яна, – ды і проста іх можна было сустрэць на вясковай вуліцы і пагутарыць».

Наталля Валянцінаўна падзялілася, якія кнігі аб былой вайне яе найбольш уразілі, якія літаратурныя героі былі ды і зараз застаюцца прыкладам мужнасці і гераізму. Асабліва ёй падабаюцца «В списках не значился», «А зори здесь тихие» Барыса Васільева, «Живые и мёртвые» Канстанціна Сіманава, «Четвёртая высота» Алены Ільіной. Некаторыя з гэтых кніг яна прынесла з сабой, каб паказаць іх вучням.

Наталля Валянцінаўна расказала аб сваім удзеле ў конкурсе перакладаў вершаў Канстанціна Сіманава на беларускую мову і прачытала свае пераклады. Прагучалі вершы «Маёр прывёз малога на лафеце» Канстанціна Сіманава, «Балада аб маці» Андрэя Дзяменцьева, «Магіла невядомага салдата» Эдуарда Асадава ў аўтарскім перакладзе на беларускую мову. Упрыгожыў мерапрыемства відэаролік «Чакай мяне, і я вярнуся…».

Надзея Курбасава, вядомая горацкая спявачка, выканаўца любімых многімі слухачамі патрыятычных і лірычных песень, таксама частая госця ў школах і студэнцкіх аўдыторыях.

Менавіта па гісторыі яе сям’і, лічыць Надзея Іванаўна, можна прасачыць гісторыю ўсёй савецкай (і не толькі) краіны. Яна – унучка рэпрэсаванага і дачка франтавіка, маці салдата, які прайшоў дзве вайны (у Карабаху і 1-ю чачэнскую), у выніку чаго атрымаў першую групу інваліднасці і ўзнагароджаны ордэнам Мужнасці.

На прыкладзе свайго жыцця яна расказала, якой была моладзь савецкіх часоў. З 14 гадоў Надзея пакінула бацькоўскі дом і пайшла ў свет. Пасля заканчэння медыцынскага вучылішча ў Віцебску ёй давялося пабываць у розных кутках Савецкага Саюза, дзе яна сумленна і самааддана служыла сваёй справе і Радзіме. Надзея Іванаўна зачытала радкі з вершаў Эдуарда Асадава і Канстанціна Фралова, якія перадаюць сапраўдныя духоўныя каштоўнасці чалавека: адказнасць, вернасць, спагадлівасць да чужой бяды, любоў да сям’і і Радзімы. Гаварыла Надзея Іванаўна і пра гераізм савецкага народа ў гады Вялікай Айчыннай вайны, і пра тое, як важна захаваць памяць аб той вайне для будучых пакаленняў. Яна пажадала моладзі больш цікавіцца гісторыяй свайго краю, вывучаць яе па дакументальных звестках. І самае галоўнае – у любых абставінах заставацца чалавекам і грамадзянінам, любіць сваю Радзіму і ўсё рабіць дзеля яе росквіту і развіцця.