Главными героями праздника стали персонажи известных сказок, отмечающих в этом году свои юбилеи. Вместе с ребятами они совершили захватывающее путешествие по волшебным мирам своих книжек, которые успела заколдовать несносная Баба Яга. Юным книгочеям пришлось столкнуться с проблемой перепутанных названий, разгадать множество тематических загадок и поучаствовать в нескольких литературных конкурсах. А помогали им в этом такие всем знакомые фигуры, как Кот в сапогах, Мальчик-с-пальчик, Золушка и Мойдодыр. Проводником же в этом странствии выступил сам хранитель местной библиотеки — гном Книгочейчик. Украшениями праздничной программы стали яркие выступления читателей библиотеки и учащихся ГУО «Детская вокально-хоровая школа».

Открытие Недели детской книги традиционно включает в себя награждение лучших читателей библиотеки по итогам прошедшего года. В этот раз снова не обошлось без торжественной церемонии вручения дипломов и подарков. Список номинатов-победителей выглядит следующим образом:

1. Друг библиотеки — Сахаров Влад, ученик 4 «Б» класса Гимназии №1;
2. Любознательный читатель — Кузьменко Ваня, дошкольник и Кузьменко Саша, ученик 4 «А» класса Гимназии №1;
3. Лучший помощник библиотеки — Войтова Яна, ученица 3 «Д» класса Гимназии №1;
4. Самый активный читатель — Журавлёв Костя, ученик 6 «Г» класса СШ №4;
5. Самый активный класс — 4 «В» класс СШ №1;
6. Самый юный читатель — Рудик Любочка, дошкольник;
7. Самая читающая мама — Валявко Анастасия;
8. Образцовый читатель — Карманова Ксюша, ученица 6 «А» класса СШ №2;
9. Победитель по итогам акции «Книги на вес» — Сидоров Лёша, ученик 8 «В» класса СШ №1.

В течение весенних каникул детская библиотека будет встречать в своих стенах юных любителей книги и чтения, для которых состоятся викторины и театрализованные представления, пройдут пресс-обзор и самое настоящее литературное лото. А на выставках будут представлены только самые интересные книжные новинки.

Приходите, будет интересно!

Фотогалерея

В ходе встречи ведущая сначала поговорила с учащимися о компьютере, интернете, безопасности в интернете. Об основных правилах, которые нам надо соблюдать при работе в сети.

Зачастую мошенникам даже не нужно ломать голову над тем, как получить заветную информацию от пользователя – он сам предоставляет ее на тарелочке. Например, при регистрации в социальной сети и составлении личного профайла предлагается внести информацию о своем годе рождение, номер телефона, адрес электронной почты, адрес проживания. К сожалению, дети воспринимают такие «требования» как необходимость, и заносят личную информацию во все графы.

Интернет — интересный и многогранный мир, который позволяет узнавать много нового, общаться с людьми на разных концах света, играть в игры и делиться с другими своими фотографиями. Тем не менее, нужно помнить о тех угрозах, которые несет с собой подобная виртуализация.

Ребята отвечали на вопросы ведущей: какие угрозы они уже встречали во время работы за компьютером? о каких слышали от своих друзей? Рассуждали, на какие сайты можно заходить без разрешения взрослых, а на какие только с их допуска; можно ли указывать свои личные данные; как вести себя в чате; все ли письма в рассылках можно открывать и многое другое.

На встрече школьники выяснили, что если соблюдать правила безопасности в сети, то интернет станет для каждого верным помощником, ведь в нем можно искать информацию, читать книги, посещать виртуальные музеи, играть, общаться с друзьями и, конечно, учиться.

По окончании мероприятия были подсчитаны балы (в виде забавных смайликов) за правильные ответы — самые активные ребята получили небольшие памятки о безопасности в сети интернет, а также призы.

В заключение ребята посмотрели познавательный мультфильм «Фиксики. Интернет».

Вершы Лідзія Андреўна пачала пісаць ужо пасля выхаду на пенсію, калі ззаду засталася 40-гадовая добрасумленная праца на зоаінжынерным факультэце акадэміі. Першыя творы пад псеўданімам Андрэева з’явіліся ў 1999 годзе на старонках раённай газеты «Ленінскі шлях», потым былі калектыўныя выданні «Акадэмічны вянок», «Блікі памяці», мноства персанальных зборнікаў — «Спешу сказаць...», «Жыватворная крыніца», «Споведзь», «На хвалях вечнасці» ды іншыя. Усе яны атрымаліся надзвычай яскравымі і непадобнымі адзін на аднаго. Яно і не дзіўна: за плячыма аўтара доўгі і цікавы жыццёвы шлях. Менавіта таму і творы яе — споведзь душы, што імкнецца перадаць праз вершаванае слова свой боль, хоча неяк пераасэнсаваць пройдзенае і пражытае. «Ад любасці верш мой ідзе», — сама прызнаецца паэтка ў адным з сваіх твораў.

І вось зусім нядаўна ў мінскім выдавецтве «Белпрынт» убачыў свет дзявяты паэтычны зборнік, назва якога заклікана падкрэсліць духоўныя сувязі кожнага чалавека і Сусвета. Падчас прэзентацыі кніжкі ў чытальнай зале бібліятэкі аўдыторыя слухала новыя вершы ў аўтарскім выкананні, віншаванні і меркаванні аматараў паэтычнага слова, а таксама змагла даведацца пра творчыя планы паэткі на будучыню.

Так, Лідзія Андрэеўна расказала пра пісьменнікаў, творчасць якіх аказала ўплыў на яе станаўленне як творца. «Мне пашанцавала сустрэць на сваім шляху цудоўных людзей, — падзялілася яна ўспамінамі пра сувязі з вядомымі паэтамі. — Для мяне вельмі важна, каб людзі трапна, няхай нават дзесьці і крытычна, але гаварылі словы пра мае вершы. І хачу сказаць, што ў Горках жывуць людзі, якія добра разумеюць паэзію». Сярод іх, па словах пісьменніцы, адзін з першых рэдактароў яе вершаў, чалавек, які працягвае даваць ёй карысныя парады наконт майстэрства слова, — кандыдат гістарычных навук, выкладчык БДСГА Аляксандр Каданчык. Дарэчы, ён таксама прысутнічаў на сустрэчы і без пажаданняў не абышлося: «Вы цудоўная прыгожая жанчына. І вы ўжо сказалі сваё слова ў паэзіі. Але не трэба спыняцца, толькі наперад!».

У сваей размове Лідзія Андрэеўна закранула таксама праблему вывучэння беларускай мовы і літаратуры. Яшчэ і з той нагоды, што на прэзентацыі па ініцыятыве мясцовага аддзела адукацыі сабралося багата настаўнікаў гэтых прадметаў са школ горада і раёна. «Я заўседы імкнулася рабіць нешта дзеля роднай мовы, бо вельмі хварэю за яе пачэснае месца сярод астатніх. — падкрэсліла сваю пазіцыю горацкая пісьменніца. — І я не магу бачыць, як гэтая мова зневажаецца». Паэтка рэкамендавала прысутным педагогам актыўна выкарыстоўваць яе творы ў сваіх школах для папулярызацыі беларускай спадчыны: у якасці карыснага прыклада яна прывяла сваю нядаўнюю кніжку «Мая сям’я ад А да Я». Настаўнікі расказалі, што ўжо знаёмяць вучняў з творамі мясцовых аўтараў на так званых паэтычных хвілінках у сваіх установах.

Дацэнт кафедры рускай і беларускай моў акадэміі Ганна Малько ў сваей прамове ўзгадала мерапрыемствы з нагоды Дня роднай мовы, на якіх Лідзія Андрэеўна сустракалася са студэнтамі: «Я ім гаварыла — вось з каго трэба браць прыклад: гэта чалавек, які прысвяціў жыццё беларускай мове!»

Трэба адзначыць, што Лідзія Андрэева не толькі піша добрыя і прыгожыя вершы, але і актыўна ўдзельнічае ў культурным жыцці нашага раёна ды і наогул краіны. У складзе творчых дэлегацый яна пастаянная ўдзельніца рэспубліканскага свята «Дзень беларускага пісьменства і друку», абласнога фестывалю паэзіі і аўтарскай песні «Пісьмянкоў луг», шматлікіх літаратурных мерапрыемстваў па творчасці беларускіх класікаў. Таму зусім невыпадкова, што адзін з раздзелаў новага зборніка мае назву «Імя як помнік». Яго складаюць прысвячэнні вядомым паэтам, знакамітым асобам, сярод якіх — Н. Гілевіч, У. Мулявін, Я. Янішчыц, У. Высоцкі.

У сваім выступленні-віншаванні галоўны бібліятэкар акадэмічнай бібліятэкі Марыя Студнева адзначыла менавіта свае асабістыя ўражанні ад творчасці Андрэевай: «Мне ўдалося ўбачыць, што новая кніга зусім не падобная да іншых. Яе, на мой погляд, нельга прачытаць за раз — да яе трэба звяртацца ў тыя хвіліны, калі захочацца глытка сапраўднай роднай мовы, адчуць яе асалоду».

Нельга не заўважыць адметную рысу новага зборніка — дастатковую колькасць перакладаў. У апошні час пісьменніца натхнена развіваецца ў гэтай сферы. Захаваць асаблівасці арыгіналу, яго змест, рытміку і памер — усе гэта патрабуе ад аўтара нямалага майстэрства. Лідзія Андрэеўна прадэманстравала сваю здольнасць авалодаць гэтай цяжкай паэтычнай працай.Прачытаным ёю перакладам вядомых рускіх паэтаў характэрна асаблівая беларускамоўная адметнасць, і гэта не пакінула абыякавымі гасцей сустрэчы.

Напрыканцы прэзентацыі, адказваючы на пытанне пра свае творчыя планы, Л. Андрэева прызналася, што ўзялася за распрацоўку вельмі сур’езнай гістарычнай тэмы — рыхтуецца да выхаду цэлая паэма «Сэрца зямлі», якая будзе прысвечана вызваленню нашага раёна ад фашысцкіх захопнікаў. Паэтка разумее, якая вялікая адказнасць на ёй ляжыць у сувязі з гэтым, і таму паабяцала будучым чытачам не спяшацца з хуткім выпускам паэмы і працягнуць сваю працу над яе праўкамі і адточваннем. Застаецца толькі пагадзіцца са словамі А.Каданчыка — «Спадзяемся, што гэта будзе добрая прадукцыя!»

Але, прыгледзеўшыся, можна пабачыць, а дакладней – неяк падсвядома адчуць, што абодва яны б’юцца над асэнсаваннем адных і тых жа таямнічых загадак быцця сродкамі слова. Аляксандр Віктаравіч робіць гэта, канешне, не такімі радыкальнымі метадамі, як Увядзенскі, што ставіў у сваіх творах пад сумненне адэкватнасць чалавечага розуму і мыслення ўвогуле. Нават у самых сваіх наватарскіх, медытатыўных і роздумных вершах Клачкоў застаецца стваральнікам, а не разбуральнікам мовы як інструмента.

Родная матчына гаворка для яго — сапраўднае прыроднае багацце, якое трэба захаваць. З хваляваннем і вялікай асцярожнасцю кранаецца наш зямляк гэтае тэмы у сваіх шматлікіх паэтычных зборніках. Дарэчы, сёлета міні-юбілеі адзначаюць цэлых тры кніжкі Алякандра Віктаравіча. Гэта — «Тайна часу», якой спаўняецца 15 гадоў з часу выдання, «Паланэз» (10 гадоў) і маладзейшыя «Думкі», што выйшлі ў свет 5 гадоў таму.

Тры зусім невялічкіх, у сотню старонак, кніжкі, выдадзеныя мікраскапічным тыражом тут жа, у Горках. Вось дзе сапраўдныя бібліяграфічныя рэдкасці! Але якія эмацыянальныя глыбіні чалавечых перажыванняў хаваюцца пад гэтымі сціпла аформленымі вокладкамі. Сярод вядомых горацкіх аўтараў паэзія Клачкова выдзяляецца, на наш погляд, тым, што ён спрабуе выйсці за акрэсленыя межы, пераадолець як знешнія, так і унутраныя перашкоды. У адрозненні ад некаторых, ён не заціскае свой мастацкі позірк паміж краявідамі роднай вескі, панегірыкамі з актуальнай нагоды ці стрыманай сатырай у рамках дазволенага. Гэты паэт разгортвае сваю нястомную думку часам проста праз халодныя касмічныя прасторы, у бясконцую вечнасць, задае пужаючыя пытанні, на якія лічыцца саманадзейным чакаць адказаў. Але ж гэтае не можа стацца прычынай замоўкнуць. Не, горацкі паэт працягвае, зборнік за зборнікам, размаўляць з сусветам і са сваім чытачом. Аднаго разу досыць гучна, а часцей — зусім шэпатам, у цышіні, скрозь адзіноту і чарговыя, ужо звыклыя расчараванні. На працягу шляха Клачкоў таксама даволі смела ставіць досведы над формай сваіх вершаў: так, мы можам запраста сустрэць на старонках кніжак, напрыклад, беларускія хоку з цыклу «Жнівеньскі дывертысмент» ці нават аўтарскія пераклады на англійскую мову.

Як заўважыў у адным са сваіх артыкулаў Уладзімір Ліўшыц, «жыццё Аляксандра Віктаравіча – вучонага і паэта, уяўляе сабой арганічнае адзінства навукі і культуры, тэхнікі і лірыкі». У прадмове да адной з першых кніжак Клачкова Алесь Пісьмянкоў адзначыў тое, як аўтару «удалося стварыць шэраг праўдзівых і запамінальных сцэн з жыцця вёскі, прасякнутых болем за яе сённяшні дзень». Ніл Гілевіч напісаў пра «Тайну часу», што там «ёсць нямала вершаў, якія мне прыйшліся да душы, асабліва ў раздзелах «Час між людзей» і «Чысты час», хоць яны і больш абстрактныя». Працягваючы шэраг выказванняў пра узгадваемыя зборнікі, нельга не прывесці тут словы паэта Анатоля Зэкава, які так сказаў пра творчасць Клачкова: «Ён шукае. Слова за словам, радок за радком. Ён зусім не прэтэндуе на ісціну ў апошняй інстанцыі, а імкнецца разважаць над кожнай праявай жыцця па-свойму, а заадно падключае да разваг і чытача». А Людміла Дзеружкова ўбачыла за клачкоўскімі радкамі «глыбокага, сур’езнага чалавека, які здольны па-філасофску асэнсоўваць само жыццё, імгненне часу».

Здаецца, усе яны па-свойму маюць рацыю. Але хто ж ведае, з якога новага боку адкрыюцца персанальна для вас вершы таленавітага горацкага прафесара?

Чытаць