Да юбілею пісьменніка у бібліятэках сеткі аформлены выставы: «Загадкавы свет В. Казько», «Память нужна живым», «Верность жизненной правде», «Неардынарны талент».

Проза Віктара Казько падобная на мокрую траву, дзе пераплялося ўсё, што расло, шумела, цешыла кветкамі, пахла мёдам... І кветкі, і калючкі, і каласкі – усё ў гэтай траве. Чытаецца цяжка, але калі ты ўжо ўцягнуўся, злавіў аўтарскую інтанацыю, то спыніцца і адкласці кнігу не зможаш. Віктар Казько піша пра сябе, пра тое, што бачыў і перажыў, амаль па днях і гадзінах перадаючы ўласнае жыццё, выкладваючы яго на паперу, робячы бачным для іншых. Пісаць так, як ён піша, неверагодна цяжка. Магчыма, гэта адзіны спосаб расказаць праўду. Зноў і зноў прапускаючы скрозь сябе перажытае і ўбачанае дзіцячымі вачыма.

У беларускай літаратуры шмат аўтараў, якія пісалі пра вайну. Але Віктар Казько ў гэтай плеядзе стаіць амаль асабняком. Ён, на аснове асабістай біяграфіі, адным з першых у нашай літаратуры змог расказаць пра гэта так, як да яго ніхто не пісаў.

Калі пытаюцца, што цікавага можна прачытаць на беларускай мове, то заўсёды ўзнікае ў памяці прозвішча Казько і яго кнігі: «Хроніка дзетдомаўскага саду», «Неруш», «Выратуй i памілуй нас, чорны бусел», «Час збіраць косці», «Бунт незапатрабаванага праху» і аповесць «Суд у Слабадзе».

У гэты юбілейны дзень мы з удзячнасцю глядзім на жыццёвы шлях Віктара Казько і верым, што яго творы яшчэ доўга будуць гучаць у сэрцах людзей.