У еўрапейскай літаратуры ён першы аўтар вянка вянкоў санетаў, з’яўляецца аўтарам слоў гімна акадэміі. У 1975 годзе ён скончыў агранамічны факультэт і заўсёды з задавальненнем прыязджае ў Горкі, дзе прайшлі яго студэнцкія гады. Кнігі з дароўнымі надпісамі ад паэта захоўваюцца ў калекцыі аўтографаў цэнтральнай бібліятэкі.

Да юбілея паэта бібліятэкі сеткі аформілі выставы: «Вясковая планета Змітрака Марозава», «Мне богам дадзена радзіма» «Паэтычны свет Змітрака Марозава». На выставах прадстаўлены зборнікі вершаў паэта, апавяданні.

Першы верш З. Марозава надрукаваны ў Быхаўскай раённай газеце «Маяк Прыдняпроўя» у 1977. Першы зборнік паэта «Пад небам бусліным» выйшаў у 1982 годзе. А да гэтага малады паэт друкаваўся у часопісах «Маладосць», «Беларусь», «Родная прырода», у рэспубліканскіх і абласных газетах. Цікава, што вершы 3. Марозава былі заўважаны не толькі ў Беларусі. У 1981–1982 гадах пераклады яго твораў былі выдадзены на рускай і украінскай мовах. А ў 1983 годзе ў Маскве, у выдавецтве «Молодая гвардия» была выдадзена яго кніга «Огонь и жито».

Вершы паэта аб праблемах сучаснай вёскі, аб працы хлебароба, аб наступствах чарнобальскай бяды, аб захаванні гістарычнай спадчыны, аб ахове прыроды. Яго вершы яго пранікнёна-душэўныя, насычаныя цеплынёй, сялянскай дабрынёй. Грамадзянская лірыка, лірыка кахання слыннага паэта Змітрака Марозава заўсёды кранае душу, уражвае, вымушае з ім суперажываць, хаця не заўсёды выклікае ўзнёслы настрой.

Ён піша апавяданні для дзяцей, у каторых у навукова-папулярнай форме апавядае пра агародныя, палявыя і лугавыя расліны, якія растуць на Беларусі. З. Марозаў – аўтар публіцыстычных нарысаў пра беларускую вёску, мінулую вайну. На некаторыя яго вершы напісана песні, якія гучаць на беларускім радыё і телебачанні.

3мітрок Марозаў з’яўляецца аўтарам першай у славянскім свеце складанай формы паэзіі – вянок вянкоў санетаў «Апакаліпсіс душы». Паэт Леанід Дайнека лічыць, што стварэнне вянка вянкоў санетаў «...можна назваць паэтычным подзвігам, схіліўшы ў пашане перад натхнёна-нястомнай працай галаву». Вячаслаў Рагойша аналізуючы творчасць паэта адзначаў, што яго творы «…яскрава сведчаць аб настойлівых творчых пошуках, імкненні глыбей і арыгінальней спасцігнуць свой час і сябе ў часе».